Gorszy dzień

Równowaga w przyrodzie być musi.
To wie chyba każdy, a kto nie wie, niech się dowie, lub przekona. Natura, jak i cały świat, skonstruowane są w taki sposób, by nigdy nie było niczego zbyt wiele, lub zbyt mało. Jeśli tylko gdzieś szala przechyli się na którąś stronę, natychmiast (lub też z małym poślizgiem), następuje, lub następują jakieś reakcje łańcuchowe, dzięki którym wszystko wraca do normy.

Tu bym mógł zacząć wykład o ekologii, fizyce kwantowej, czy ewentualnie astronomii (mógłbym, gdybym coś na ten temat wiedział, ale cii). Ale kogo to? Bo nie mnie ;) A jak ktoś chce, to niech sobie poczytać jakieś mądre książki, czy coś... ;)

Ale do rzeczy, jak zapewne wiecie/pamiętacie, ostatni czwartek udało mi się spędzić wręcz rewelacyjnie. Kto nie wie/nie pamięta, niech sobie zerknie pod tego posta, uzbroi się w cierpliwość, czy co tam ma pod ręką i czyta, tudzież przegląda (w miarę możliwości/umiejętności ma się rozumieć).Do czego zmierzam. Otóż w związku ze spędzenie przez mnie naprawdę miłego dnia poza poznaniem, muszę chyba tenże dzień odpokutować. No i odpokutowałem, tak troszkę.. Dziś...

Znaczy.. Nie stało się nic wielkiego, ot niefortunna seria zdarzeń. A tak na dobrą sprawę, jedno zdarzenie. Czyli śmierć dętki... W tylnym kole... Znowu...

Wiem że to i koszta małe i roboty nie za wiele, ale zdarza mi się to zdecydowanie zbyt często... w tym roku drugi raz, a teoretycznie lato, zaczęło się właśnie dziś... Chyba :P
Ogólnie jakoś tak mi wszystko dziś z rak leciało... A to lampka, a to szklanka... Ale zwale to chyba na karb nieznośnego i wręcz upiornego od rana upału...

I kurcze... Podczas pisania tego posta, zagadał mnie na tlenie Sakur. Dyskusja ciekawą, bo dotyczącą homoseksualizmu, homomofobii i w sumie wszystkiego, co się z tymi pojęciami wiąże. Czyli od tego, czym jest homoseksualizm, po to, czy legalizować homoseksualne związki, oraz na co ewentualnie takim związkom zezwolić, oraz co zrobić z tymi, którzy starają się homoseksualizm zwalczać.
Przyznam szczerze, że rozmowa pochłonęła mnie bez reszty i zwyczajnie zapomniałem o czym tu pisałem... No cóż i tak chciałem tylko ponarzekać, na odrobinę pechowy dzień, więc na pewno niczego nie straciliście ;)

A na pocieszenie (jeśli komuś z tego tytułu smutno, rzecz jasna) – ślimaczek

Ot, pełzł był sobie spokojnie, gdy ja prowadziłem mój kulawy rower w stronę oś. Bajkowego. Powiem szczerzę, iż zwyczajnie zazdroszczę mu spokoju i tego, że gdy cos nie gra, może zwyczajnie zacząć udawać, że go niema ;) I chyba każdy by chciał, zawsze móc się schować i przeczekać gorsze chwile. Ale my nie ślimaki (zdecydowanie – na szczęście, bo jakoś się nie widzę w roli obojnaka...) i nie schronienia, a problemy dźwigamy na plecach.Oby było ich coraz mniej ;)

Do następnego, tym razem, naprawdę wczesnego ;)